Goden, die zich manifesteeren door bliksem, donder, wind en regen en als zoodanig afschrikwekkend en tevens weldoend, wijl vruchtbaarmakend, voorkomen. In de oerculturen is het de hemelgod, die zich door donder en bliksem manifesteert; bij vele volkeren echter is dit speciale attribuut van den hemelgod gepersonifieerd tot een afzonderlijke godheid. Bij de Indiërs Indra, bij de Germanen Donar (Noorsch Thor). Bij de Grieken en de Romeinen bleef het onweer in de attributies van den hemelgod Zeus of Juppiter.
Lit.: L. Bellon, Inleiding tot de godsdienstgeschiedenis (1935); A. Anwander, Die Religionen der Menschen (1927). Bellon.