of zedelijke krankzinnigheid in den echten zin van het woord is alleen aanwezig bij die krankzinnigen, die om blijvende achterlijkheid van het organisme niet in staat zijn tot het vormen der begrippen van goed en kwaad en dus ook niet tot gewetensoordeelen. In de beteekenis van zedelijke stompzinnigheid wordt de uitdrukking veelal toegepast op die gevallen, waar bij theoretisch inzicht in de verwerpelijkheid der daden de mensch zich bruut over alle bezwaren heenzet zonder merkbare gevoelsreacties.
De gevoelloosheid van dit „Pharao-geweten” vloeit niet uitsluitend voort uit aanleg, maar kan ook door opvoeding en ondeugden worden verworven.Lit.: C. v. Oosterhout, Psychologie v. h. geweten (1931, 58 vlg.).
v. Oosterhout.