De eerste richting der Grieksche geneesk. in Rome, begon met Asclepiades van Bithynië, en werd verder ontwikkeld door Themison van Laodicea. Asclepiades kwam ca. 90 v. Chr. in Rome.
De leer was gebaseerd op het Antieke atomisme; in het lichaam werden vooral van belang geacht de vaten; de wanden daarvan bestaan uit min of meer dicht aan elkaar gelegen atomen. In het eerste geval heerscht het strictum, het lichaam is te vast, in het tweede het laxum, het lichaam is te los (laxeeren). Vooral voor de chronische ziekten was deze opzet niet zonder beteekenis.
Asclepiades was vooral man voor de practijk; cito, tuto et jucunde (snel, veilig, en aangenaam) was één van zijn spreuken. Hij gebruikte vooral de natuurlijke middelen: dieet, beweging, baden, zweeten, en ook het gedragen worden in een draagstoel. Hij geloofde niet in de geneeskracht der natuur; de natuur was niet alleen dom, maar schadelijk.
De theoretische opzet van deze school is van zeer weinig beteekenis, de geneespractijk echter kreeg ook later veel aanhang. Celsus, Thessalus en Soranus zijn de bekendste; de richting werkte nog door tot in 1000, in de Salernitaansche school. Schlichting.