Koning van Frankrijk, zoon van Karel V. *3 Dec. 1368 te Parijs, ✝21 Oct. 1422 aldaar. Ofschoon zijn regeering begon bij den dood van zijn vader (1380), trad hij eerst in 1388 zelfstandig als koning op. Hij huwde in 1386 de Beiersche prinses Isabeau, die hem door haar lichtzinnig leven in een maalstroom van genot bracht.
Sinds 1392 begonnen zich zelfs steeds duidelijker verschijnselen van krankzinnigheid te openbaren. Hierdoor ontaardde zijn aanvankelijk heilzaam bestuur tot een chaos, waartoe ook zijn naar de macht dingende ooms, de hertogen van Berry en Bourgondië, medewerkten. Met Engeland werd onder zijn bestuur een wapenstilstand gesloten.
In zijn kerkelijke politiek erkende hij den tegenpaus Alexander V van het concilie van Pisa (1409) en ook diens opvolger Johannes XIII, wiens afzetting (1415) deze politiek tot mislukking doemde. Hij bracht Frankrijk aan den rand van den afgrond. Wachters.