Bij de Romeinen een rood of wit wollen tooisel, door priesters en Vestaalsche maagden als waardigheidsteeken bij wijze van kroon of krans op het hoofd gedragen, bevestigd met banden. Ook offerdieren en tempels werden ermede versierd, later smeekelingen en terdoodveroordeelden, eindelijk keizers, gezanten enz.
Het woord bleef in de M.E. gebruikt voor waardigheidsteekenen in het algemeen (ook voor de waardigheid zelf), zoo ook voor de liturgische kleeding; later in het bijz. voor kazuifel, mijter (sinds 12e e.) en de daarvan op den rug afhangende slippen. Beide laatste beteekenissen bleven voortleven. [i][/i] Lit.: Braun, Die liturg.
Gewandung (Freiburg 1907); id.. Die liturg.
Paramentik (Freiburg 21924).Louwerse.