Getuigenbewijs - 1° Burgerlijk procesrecht,
a) Ned. Recht. Tot 1923 werd het g. door het Ned. B.W. slechts in zeer beperkte mate toegelaten. De bezwaarlijkste beperking was die van art. 1933 ingevolge welke t.a.v. verbintenissen, wier onderwerp 300 gld. te boven ging, g. verboden werd. In 1923 werden de bepalingen, die het B.W. over g. bevat, veel soepeler gemaakt. De beperking in de art. 1934, 1935,1940 vervat, is in 1935 vervallen. Art. 1939 bepaalt, dat ingeval de wet schriftelijk bewijs eischt, niettemin getuigenbewijs toegelaten is, indien slechts een begin van schriftelijk bewijs aanwezig is, tenzij de wet uitdrukkelijk zegt, dat geschrift het eenig bewijsmiddel is. De art. 1941-1945 bevatten voorts eenige regelen van gezond verstand over de waardeering van het g. door den rechter. De belangrijkste is die van art. 1942: „Eén getuige is geen getuige”.
b) Belg. Recht. De bepalingen van Napoleon’s Burg. Wetboek omtrent g. blijven hier nog ongewijzigd van kracht. Geen g. wordt toegelaten voor rechtshandelingen, die de som of de waarde van honderd vijftig frank te boven gaan, en evenmin omtrent hetgeen men zou beweren vóór, tijdens of sedert het opmaken van de akten gezegd te zijn, al ging het ook om een som of een waarde van minder dan honderd vijftig frank (art. 1341-1347 Belg. B.W.). Deze regelen lijden uitzondering en het g. is toegelaten, wanneer er een begin van bewijs door gesclirift bestaat; wanneer het den schuldeischer niet mogelijk geweest is zich een schriftelijk bewijs te verschaffen van de verbintenis (verbintenissen, die ontstaan uit misdrijven, oneigenlijke misdrijven, oneigenlijke contracten; bewaargevingen uit noodzaak, verbintenissen aangegaan bij onvoorziene voorvallen; verlies van den titel door toeval of door overmacht), alsook wanneer het zaken van koophandel geldt (art. 1347-1348 B.W.; art. 25 W.B. v. Koophandel). De regel „Eén getuige is geen getuige” geldt niet in België.