Byronisme - of Byronianisme noemt men den litterairen invloed van Byron’s werken, vooral van zijn meest individualistische, meest onnatuurlijke gedichten; de mode, die vooral door de jongeren werd gevolgd, om evenals Byron (vooral vóór 1816) een geesteshouding en pose aan te nemen en uit te beelden van een buiten en boven alle wetten staanden trots, verbitterd en machteloos door een diepe teleurstelling.
Dit Byronisme heeft in Engeland geheerscht (Disraeli, Bulwer-Lytton, Carlyle, Browning, E. Bronté), maar veel sterker in de andere landen van Europa; in Frankrijk (V. Hugo, Lamartine, Delavigne, Alfr. de Musset); in Duitschland (W. Müller, H. Heine, L. Börne); in Italië (Leopardi, Giusti); in Spanje (Espronceda, Zorilla, Campoamor); in Rusland (Poesjkin, Lermontow); in Polen (Michiewicz, Slowacki); in Hongarije (Vajada, Arany, Ady); in Griekenland (Solomos); in Nederland (J. van Lennep, N. Beets, J. J. L. Ten Kate). Het B. begon echter overal te tanen, zoodra de kunst zich niet alleen op felheid van inhoud, maar op vormschoonheid begon te bezinnen.
Lit.: Monografieën over het B. in Nederland: T. Popma (1928); U. Schults (1929); in Frankrijk: E. Estève (1929); in Italië: A. Porta (1923): in Rusland: Y. Jirmounskij (1926); in Argentinië: A. Farinelli (1928). Meer in het algemeen: F. H. O. Weddigen (1884), A. Farinelli (1924), Ph. Henriot in Etudes S.J. (1924).
“Pompen.
”