(Aram. vorm van Gr.: synedrion, raad) is de naam van het opperste gerechtshof der Joden. Deze verschijnt voor het eerst bij Josephus, die vertelt hoe de Syrische stadhouder Gobinius in 57 v.
Chr. Palestina in 5 districten verdeelde met aan elks hoofd een sanhedrin.
De naam moet ouder zijn, maar wij kennen de oorsprong van het gebruik voor het gerechtshof in Jerusalem niet. Het Sanhedrin stond onder leiding van de hogepriester en was samengesteld uit (gewezen) hogepriesters, oudsten (= notabelen) en schriftgeleerden.
Door deze raad werden Jesus en Stephanus ter dood veroordeeld volgens de berichten van het N.T. Het Sanhedrin werd na de val van Jeruzalem in 70 n.
Chr. verplaatst naar Jamnia en van daar naar Tiberias, vanwaaruit het grote invloed oefende op de overlevering van het O.T.; de zeloten hadden echter alle leidende notabelen vermoord, zodat dit latere sanhedrin alleen uit schriftgeleerden bestond. Er bestaat ook een tractaat Sanhedrin, te vinden in de misjna, dat handelt over de bevoegdheden van gerechtshoven.
De inhoud daarvan staat in tegenstelling tot wat het N.T. bericht over de procesvoering tegen Jesus en Stephanus. Uit het tractaat immers zou blijken, dat een zaak, waarin het ging om het leven of de dood van de beschuldigde, niet behandeld mocht worden in de nacht, niet beslist mocht worden binnen twee dagen, zeker niet op een feestdag en ook niet in het particuliere huis van de hogepriester.
De redactie van het tractaat is echter uit een tijd, waarin de Farizeeën de overhand hadden gekregen boven de Sadduceeën, die nog in Jesus’ dagen de lakens uitdeelden.
Bekende leden van het Sanhedrin zijn Nicodemus en Joseph van Arimathea.
M. A.
B./J. v. D.
