is de naam van een Syrische kerkelijke gemeenschap, in de 7de eeuw ontstaan rond het klooster van de H. Johannes Maro in de Libanon.
De afzonderlijke groepering van de Maronieten schijnt haar oorsprong te hebben gehad in het feit, dat zij in de strijd tussen rijkskerk en Monophysieten de middenpositie van Monotheleten hebben ingenomen. In de tijd van de Kruistochten traden zij in verbinding met de Westerse Kerk; op het concilie van Florence (1439) zijn zij definitief geünieerd.
De meeste Maronieten wonen in het gebied van de Libanon; in het Syrische Oosten vormen zij de talrijkste christelijke gemeenschap. Vele Maronieten vindt men thans ook in Noord- en Zuid-Amerika.
Hun geestelijk hoofd is de Maronietische patriarch van Antiochië. Hun liturgie is een nevenvorm van de West-Syrische ritus, met vele latiniseringen (zie ook Oosterse Kerken Ilb). c. A. B.
