in Duitsland georganiseerd in de Hoogkerkelijke Vereniging, in 1918, streeft de ontwikkeling der Reformatorische Kerken in organisatorisch en cultisch opzicht na, en zoekt in het bijzonder haar bewustzijn te verlevendigen, tot de universele Kerk te behoren, wat tal van uitingsvormen medebrengt, tot kloosterleven toe, en wat een episcopaalse structuur veronderstelt. Niettemin is zij on-rooms en handhaaft zij de confessie van Augsburg.
Minder anti-rooms is de Hoogkerkelijke Oecumenische Bond (1924), die het meer principiële, dogmatische en kerkordelijke werk der beweging in zich opnam. Het H.
Officie verbood in 1927 tot teleurstelling van de Bond de deelname van Katholieken, waardoor de werkzaamheden zich weer anders oriënteerden (leider prof. dr. Friedrich Heiler).
In Nederland is het hoogkerkelijk streven enigermate een grondslag van de Liturgische Kring (1924) in de Hervormde Kerk geweest, maar dit werk heeft zich nimmer aan bepaalde hoogkerkelijke condities gebonden. De beweging vindt eigenlijk veeleer haar Nederlandse vorm in het Hilversums Convent.
B. V.
D. B.
