(1869-1944), Frans idealistisch wijsgeer, van joodse oorsprong, was hoogleraar aan de Sorbonne. Zijn voornaamste werk is Le progres de la conscience dans la philosophie occidentale (1927).
De hoofdgedachte van Brunschvicg is, dat de menselijke geest zichzelf leert kennen in zijn eigen schepping, d.w.z. in de wetenschap. Aldus worden idealisme en positivisme door hem in een scientistisch denken verenigd, dat geen plaats voor een religieuze openbaring laat.
Toch heeft hij zijn hele leven met het religieuze vraagstuk geworsteld, wat reeds blijkt uit zijn grote belangstelling voor Pascal en vooral uit twee boeken van de latere periode: La raison et la religion (1939) en De la vraie et de la fausse conversion (1951). Hier blijkt duidelijk een innerlijk conflict tussen rationalistisch denken en existentiële beleving.
B. D.
