(overleden 336), asceet en ketters leraar in de Oude Kerk, was een leerling van Lucianus van Antiochië. Hij leerde, dat Christus een schepsel was, het oerbeeld van de ware, door God beminde mens.
Als presbyter te Alexandrie kwam hij deswege in conflict met zijn bisschop Alexander. Na zijn excommunicatie zocht hij steun bij bisschop Eusebius van Nicomedië, eveneens een leerling van Lucianus.
Dit kon niet verhinderen, dat hij toch door het concilie van Nicea (325) veroordeeld werd. Als gevolg van de politiek des keizers werd hij daarna in 335 door een synode te Jérusalem weer in de gemeenschap der Kerk opgenomen.
Maar voordat zijn plechtige rehabilitatie kon plaats vinden, is hij gestorven.
