('af) (kaatste af, afgekaatst)
I. (heeft)
1. bij het aanraken doen terugstuiten : de muur kaatste de kogels af.
2. gevat beantwoorden : de spotternij geestig -.
3. behendig afwenden : een onaangenaamheid -.
II. (is)
1. bij het aanraken terugstuiten : de kogels kaatsen (tegen de muur) af. 2. geen vat hebben : al die aardigheden kaatsten (op zijn kalmte) af.
afkaatser m. (-s). afkaatsing v. (-en).
