meestal in het Hebr. meervoud keroevim (cherubijnen), gevleugelde hemelse wezens met meestal deels dierlijke deels menselijke trekken. In het heilige der heiligen van de tempel in Jeruzalem spreidden twee cherubs hun vleugels uit over de ark des verbonds (1 Kon. 6:23-28).
In de visioenen van Ezechiel ziet de profeet hen als deel van de troon (eigenlijk een wendbare troonwagen, merkava) van God waarmee hij zich ook door het hemelruim kan verplaatsen (Ez. 1; 10-11; zie ook Ps. 18:11). In de nabijbelse joodse literatuur, met name in de Hechalot-literatuur van de merkavamystici, ontwikkelen de cherubs zich dan tot een bijzondere klasse der engelen, naast serafim, ofannim, Wachters e.a.
