een term die aanduidt dat een heilig boek centraal staat in de bedoelde religie. Het vroege jodendom was in feite de 'eerste boekreligie in de oudheid.
De heilige boeken, met name de vijfhoeken van Mozes (Tora), werden na de Babylonische ballingschap in toenemende mate een centraal element in de beleving van de joodse identiteit en dientengevolge werd schriftstudie (Bijbeluitleg) ook als een heilige bezigheid of als vorm van aanbidding beschouwd. Toen na de verwoesting van de tempel in Jeruzalem in het jaar 70 n. C. de offercultus als wezenlijk onderdeel van de joodse religie wegviel, werd de nadruk op het heilige boek, dat rond die tijd ook de Profeten en de Geschriften (Kanon) bevatte, nog verder versterkt. Immers, de enige vorm van eredienst die toen overbleef was de wekelijkse sabbatsdienst in de synagoge waarin al van oudsher lezing en uitleg van de heilige boeken centraal had gestaan.
