Poëzie is het beknopt en stijlvol uitdrukken van gevoelens in woorden, zodat anderen emoties kunnen ervaren.
Eeuwen geleden dienden uit het hoofd geleerde gedichten om mondeling mythes, verhalen, tradities en leefregels door te geven aan volgende generaties. Met de komst van schrift en reproductiemogelijkheden veranderde de kunst van het dichten. Gevierde dichters kwamen op een voetstuk te staan en poëzie werd een bijna elitaire kunstvorm, vaak met strikte stijlvoorschriften en een eigen canon. Hedendaagse dichters zijn echter moeilijk onder één noemer te vangen; de staat van de poëzie is veranderd.
Het poëzielandschap diversifieert door zelfidentificatie, gender en cultuur activisme. Lezers en luisteraars participeren in de betekenisgeving. Er ontstaat een publieke ruimte-poëzie naast de traditionele dichtbundel-poëzie. Op muren en viaducten verschijnen zelfbedachte of toegeëigende dichtregels. Kila van der Starre analyseert dit fenomeen van poëzie buiten de bladspiegel, zoals Instagram-poëzie, poëzie-tatoeages, candlelight-audiogedichten, plintpoëzie, stiftgedichten, dichtregels op rouwkaarten en stripteken-poëzie. Stadsdichters, spoken word en slam-poëzie maken van dichters performers en van poëzie een podiumkunst. Het stillezen van een dichtbundel staat onder druk.
Het dichten, de presentatievormen en de gebruiksfuncties veranderen. Poëzie wordt minder top-down, highbrow, intellectueel, duister of moeilijk. Traditionalisten wijzen soms met dedain op het gevaar van clichématig rijmelen en hapklare dichtregels als gebruiksartikelen. Toch blijft de ervaring van poëzie springlevend en divers.
