Online religie is de virtuele geloofsbeleving waarbij men bijvoorbeeld als avatar vanuit huis een pelgrimstocht kan maken.
Via apps en digitale platforms zoeken mensen in de virtuele wereld naar spiritualiteit. Deze publieke ruimte zonder drempels biedt de mogelijkheid om discrete culturele niches digitaal te verkennen. YouTube, Instagram en talloze andere platforms fungeren als een encyclopedisch paleis van uiteenlopende gebedsruimtes 2.0. Bezoekers vinden elkaar digitaal, delen passies, bouwen bruggen en wisselen ervaringen uit.
Virtuele religie kenmerkt zich door individualiteit, vraaggestuurde beleving, ambiguïteit, onbegrensdheid en de platonische aard van internet. Platforms zoals Second Life zijn niet-hiërarchisch en stimuleren experimenteergedrag. Wanneer jongeren online een e-mam vragen 'Wat zou Mohammed doen?' worden ze impliciet aangemoedigd na te denken over hun identiteit. Dit omvat keuzes zoals schuilnaam, geslacht, leeftijd en de verschijning van hun avatar in een virtuele kerk.
Deelnemers van online subculturen vertonen vaak kopieergedrag, wat leidt tot fluïde, verspringende identiteiten. Dit kan resulteren in patchwork zingeving, waarbij men thuis online bidt en cyber-confessies doet voor de webcam. Dit kan leiden tot na-aperij en het viraal gaan van oppervlakkige spiritualiteit.
