van Ambagt een Broodbakker te Brussel, en, door den daaglijkschen omgang, een zeer gemeenzaam vriend van ADRIAAN BROUWER; zij waren als broeders met elkander: zo dat in den drinkwinkel, daar de eene was, de ander ook werd gevonden. JOOST, zo ras hij zijn brood had gebakken, was straks bij BROUWER, welken hij, onder ‘t smooken van een pijp, en het drinken van een potteke bier, gezelschap hield, tot dat deeze zijn werk verrigt had: waar na zij te saamen naar de kroeg gingen, om te drinken, of deeze of geene pots te verrigten.
JOOST, die een vernuftigen geest bezat, vatte insgelijks, door den tijd, het Penceel bij de hand. BROUWER gaf hem eenige vaste lessen, en wekte daar door nog meer zijnen Schilderlust. Hij maakte zo goede vorderingen, dat BROUWER zig zelven in JOOST, als in een spiegel, kon zien; beiden werden eerlang even slordig in leven, drinken, potzen maaken en schilderen; zo dat de een in den anderen volkomen en in alles genoegen nam. Doch al wat JOOST schilderde, was niets dan vuiligheid: schijters, spuwers, dobbelaars, bordeellopers, luizeknippers, en andere verbeeldingen, die grappig heetten. ’Er word van hem verhaald, dat hij, vermoedende dat zijn vrouw een ander man liever zag dan hem, daar van op deeze wijze de proef nam.
Hij trok zijn wambuis open, en beschiiderde zijnen blooten borst, als of hij zwaar gewond was; voorts zijne lippen en wangen met een witte doodkleur bestreeken hebbende, maakte hij een naar geluid, terwijl hij uitgestrekt op den grond lag. Zijn wijf daar op toeschietende, maakte een groot misbaar, en viel huilende op hem neder, meenende dat hij dood was. Toen rees hij over einde, en sprak: nau gij zottinne, houd u bakkus: ik zie wel dat gij mij lief heb; ik ben niet dood. Meer soortgelijke kuuren regtte hij aan. Op meer dan wijze heeft hij zig zelven geschilderd: zo dat zijn gantsche levenswijze in zijn afbeeldzel te zien was.Zie HOUBRAKEN, I Deel, bl. 333.
