Verbanning in Athene - (Gr.:Phugè) Sedert Drakoon in de 7e eeuw v.C. de bloedwraak had afgeschaft en een bijzondere procesvoering de moordzaken regelde, kwam de verbanning, hetzij tijdelijk, hetzij eeuwigdurend, als strafbepaling voor in zaken van onvrijwillige doodslag, medeplichtigheid of mededaderschap, vrijwillige verwondingen. In dergelijke processen zetelden de ephetai. De straf van verbanning ging gepaard met de verbeurdverklaring van de bezittingen, die openbaar door de polètai werden verkocht.
De Areopaag zetelde o.a. in gevallen van ernstige verwondingen, brandstichting, vergiftiging met dodelijke afloop en de eigenlijke moordzaken.
In ernstige gevallen pasten zij de doodstraf toe, anders de eeuwigdurende verbanning. De ephetai straften de vergrijpen, die ze oordeelden, met tijdelijke verbanning.
Het kon gebeuren dat de ephetai ook gevallen te beoordelen kregen, waarin tegen een tot tijdelijke verbanning veroordeelde een nieuwe aanklacht werd ingediend op grond van nieuwe feiten, zodat een eeuwigdurende verbanning uitgesproken kon worden. Zij zetelden dan op de landtong van de Piraeus; de banneling mocht namelijk de Attische bodem niet betreden en werd dus in een boot vanuit het verbanningsoord aangevoerd.
Wanneer, na een eerste zitting, de partijen aan het woord gekomen waren in een min of meer belangrijk proces, kon de beschuldigde vrijwillig in ballingschap gaan. Daarmee hield alle vervolging op, doch er volgde desalniettemin verbeurdverklaring en verkoop van de goederen.
Nadat in geval van tijdelijke verbanning de opgelegde termijn verstreken was, moest tussen de betrokken partijen een verzoening plaatsgrijpen. Met deze verzoening eindigde de straf en de banneling kon blijvend terugkeren, hij werd opnieuw als volwaardig burger in de maatschappij opgenomen. Natuurlijk kon ook de eeuwige verbanning te allen tijde door een tijdelijke vervangen worden, wanneer nieuwe gegevens het mogelijk maakten de straf te verzachten.
De verbanning na een ostrakismos was van een bijzondere aard (zie Ostrakismos).
