Reeds in de 2e eeuw was het Christendom tot Armenië doorgedrongen; doch vasten voet bekwam het daar eerst in de 4e eeuw door bisschop Gregorius en in de 5de eeuw door de overzetting van den Bijbel door Miesrob. In den twist over de 2 naturen in Christus verklaarden de Armeniërs zich voor de Monophysiten, en nadat ze zich (6e en 7eeeuw) geheel van deroomsche Kerk hadden losgemaakt, vormden zijeeneafzonderlijke kerkelijke gemeenschap, die zich de Gregoriaansche Kerk noemde.Volgens deze heeft Christus slechts één natuur, en de Geest gaatalleen vanden Vader uit.
Bij den doop, waarmede de bevestiging verbonden is, wordt de doopeling driemaal besprenkeld en ingedompeld. Bij het avondmaal gebruikt men onvermengden wijn en gezuurdeesemd brood. Het laatste oliesel geschiedt slechts aan personen van den geestelijken stand, en zulks dadelijk na hun afstenen. De zetel van den Catholicus, d. i. het hoofd der Kerk, is in het klooster Etsjmiadzin bij Eriwan; ieder Armeniër moet althans eens in zijn leven eene bedevaart derwaarts gedaan hebben. Wereldlijke priesters moeten gehuwd zijn; doch ze mogen niet voor den tweeden keer trouwen. In weerwil van de herhaalde pogingen, tot dat einde door de pausen aangewend, heeft de armenische Kerk zich nooit met de roomsche willen vereenigen.Er zijn echter Geünieerde Armeniers in Italië, Polen, Galiciê, Perzië, in eenige streken van Rusland en in Marseille; zij staan onder het gezag van den Paus, doch hebben hunne eigene kerkregeling.
