koningin van Groot-Britannië en Ierland, de laatste aan het bewind gekomene spruit uit het Huis der Stuarts, geb. te Twickenham 6 Febr. 1664, was de tweede dochter van Jacobus II en van Anna Hyde, welke laatste eene dochter was van den beroemden Clarendon. Zij werd in de anglicaansche Kerk opgevoed, en trad in den echt met prins George van Denemarken.
Haar vader was toen nog niet overgegaan tot de roomsche Kerk; en hare gehechtheid aan het Protestantismus en de invloed van Sara Churchill, de vrouw van den tateren hertog van Marlborough, noopten haar bij de revolutie haren van den troon gestootenen vader te verlaten, en de wijk te nemen in de provincie. In 1702 beklom zij den troon, die verheerlijkt werd door de overwinningen van Marlborough. Had zij die overwinningen op Frankrijk, en daardoor tevens op hare verdrevene familie, van den beginne af slechts met een verdeeld gemoed gadeslagen, hare sympathie juist voor de personen, die zij bestrijden moest, werd nog grooter, toen (1708) haar gemaal gestorven en van hare 17 kinderen er niet een in leven gebleven was. De strijd der partijen was onder hare regering uiterst hevig, daar de Jacobiten hoopten, dat de koningin, geen afstammelingen hebbende, haren broeder Jacobus, den pretendent, tol haren opvolger op den troon zou doen aanwijzen. Hoe zij zelve ook het herstel van hare familie wenschte, werd echter het regt van opvolging aan het Huis van Hanover verzekerd. Langzamerhand werd zij ook de te veel gezag uitoefenende hertogin van Marlborough moede; en toen de dood van keizer Jozef I eene wijziging bragt in den politieken stand van zaken, werd het der koningin mogelijk het bewind in handen te geven aan de Tories. Daardoor werd Frankrijk gered en de vrede van Utrecht tot stand gebragt. Zij stierf 1 Augustus 1714; onder hare regering werden Engeland en Schotland met elkander vereenigd onder den naam van Groot-Britannië.
