het oxyde en verschillende zouten van het metaal zink, dat het eerst beschreven werd door Valentinus en Paracelsus in het begin der 16e eeuw. Zij worden in de geneeskunde gebruikt deels als samentrekkende (adstringeerende) middelen, deels als bijtende (caustische) stoffen.
Voor het eerste doel gebruikt men zwavelzuur-zink in waterige oplossingen van ¼ —1 pCt. (bij gonorrhoe, conjunctivitis enz.) en zinkoxyd. Het laatste wordt met amylum, lycopodium of talk vermengd als strooipoeder, of met de 9-voudige hoeveelheid reuzel als zinkzalf gebruikt bij vochtige eczemen, ontvellingen enz. Als bijtmiddel gebruikt men v.n.l. chloorzink (dat onder hevige pijnen diepe, scherp omgrensde brandwonden maken kan), in den vorm van stift, pasta of oplossing. De normale huid wordt door dit middel weinig aangetast, terwijl ziekelijke woekeringen snel vernietigd worden. Valeriaanzuur-zink werd vroeger veel als zenuwmiddel gebruikt.
