Concrement, Calculus, steenharde vorming, voorkomende in de holten van het lichaam, doch met den wand daarvan niet vergroeid. Steenvorming komt meestal tot stand, doordat uit de lichaamsvochten verschillende minerale en organische bestanddeelen neergeslagen worden en zich ophoopen rondom vreemde lichamen (kern).
Dit neerslaan van stoffen heeft plaats, wanneer de voorwaarden, noodig om de in het betreffende lichaamsvocht bevatte stoffen in opgelosten toestand te houden, ophouden te bestaan. Steenige concrementen kunnen zich vormen in de urinewegen en wel in de nier (niersteen, graveel), in de pisblaas (blaassteen) en in de pisbuis (urethraalsteen); in de galblaas (zie Galsteenen), in de darmen (darmsteenen), in de uitloozingsbuizen der speekselklieren (zie Speeksel), in de bronchiën (broncholithen), in de voorstand^rklier (prostaatsteen), enz. Hun aantal kan van een enkele tot een honderdtal bedragen; dikwijls zijn ze zeer klein, zoodat ze met de natuurlijke uitscheidingen geloosd kunnen worden; ze kunnen echter ook een aanzienlijke grootte bereiken; in de urineblaas b.v. heeft men steenen ter grootte van een ganzenei gevonden. Niet zelden worden zij de oorzaak van koliekaanvallen en zelfs van levensgevaarlijke stoornissen. De verschillende soorten zijn afzonderlijk op haar (alphabetische) plaats besproken.
