het bekloppen, een methode van onderzoek in de geneeskunde, die ten doel heeft door behoedzaam te kloppen op de oppervlakte van verschillende deelen van het lichaam uit de daardoor teweeggebrachte geluiden den toestand van de onder de beklopte plaats liggende ingewanden af te leiden. Men onderscheidt een middellijke (percussio mediata) en een onmiddellijke P. (percussio immediata).
De eerste geschiedt door middel van de vingertoppen, de ander met behulp van een plaatje van metaal, ivoor of glas (plessimeter), dat op de te onderzoeken plaats gelegd wordt, ook wel een vinger van de andere hand, en van een hamervormig werktuig, den percussiehamer, waarmede op dat plaatje of den vinger geklopt wordt. De uitvinder der P. is J. L. Auenbrugger (1722—1809).
