Parkinson’sche ziekte. Omtrent de oorzaken dezer ziekte, die in 1817 het eerst door Parkinson werd beschreven, is weinig bekend; genoemd worden: kouvatten, heftige gemoedsbeweging, beleediging van zenuwen, enz. De ziekte komt zeer zelden vóór het 35ste levensjaar voor en begint zeer langzaam.
Het eerst bemerkt de lijder beven in een hand; dit breidt zich uit over den arm, en daarna over de spieren van het been dierzelfde zijde; later worden ook arm en been der andere zijde aangedaan en ten slotte beeft het geheele lichaam. Dit beven bestaat bijna voortdurend, wordt bij opwinding sterker en kan door den wil een oogenblik onderdrukt worden.Het tweede hoofdsymptoom der ziekte is spierstijfheid; daardoor krijgt het gelaat een eigenaardige stijve uitdrukking (verminderde mimiek); het hoofd wordt bijna voorovergehouden, evenals de romp. Armen en beenen zijn in elleboog en knie matig gebogen. De stijfheid belemmert vooral de bewegingen van de spieren van den romp; zoo kunnen vele lijders des nachts zich in bed niet omdraaien, waardoor zij dan zeer zenuwachtig worden; de behoefte aan goede verpleging is dus groot. Ook de gang is moeilijk; is de zieke eenmaal in beweging, dan kan hij moeilijk weer stil staan (propulsie). Ten slotte treden ook kauw- en slikstoornissen op, de voedingstoestand gaat achteruit en de zieke sterft door uitputting of door toevallig optredende ziekten. Een bepaalde afwijking in het zenuwstelsel heeft men bij deze ziekte nog niet gevonden. De behandeling bestaat in gebruik van warme baden, electriciteit, lichte massage, broomkalium enz.
