gewijzigde vorm van zuurstof, die zich o.a. vormt wanneer een electrische ontlading plaats vindt. Zuurstof, zooals zij in de lucht aanwezig is, bestaat uit moleculen, waarvan wordt aangenomen, dat zij ieder uit twee zuurstof-atomen zijn opgebouwd.
Daarentegen worden de ozonmoleculen door drie atomen zuurstof gevormd. Ozon kenmerkt zich door een bijzondere activiteit, vooral waar het betreft het oxydeeren of verbranden van lichamen van organischen oorsprong; kleine, in de lucht zwevende deeltjes van organischen oorsprong worden door O. snel verbrand en vernietigd; O. heeft dus een zuiverende werking in den dampkring. Dat bacteriën door ozonhoudende lucht gedood worden, was reeds lang bekend. Tevergeefs echter had men tot voor een twintigtal jaren getracht om groote hoeveelheden O. uit de dampkringslucht te bereiden, om van deze hoogst belangrijke eigenschappen der O. partij te trekken voor de praktijk. Dr. Fröhlich beschreef in 1891 een door hem gevonden methode, terwijl de firma Siemens en Halske zich bereid verklaarde, belangeloos de noodige toestellen voor eventueele proefnemingen te zullen leveren. De aandacht der Duitsche Regeering werd op deze proeven gevestigd, en door het Reichs-Gesundheitsamt aan Dr.
Ohlmüller opgedragen, na te gaan, of het mogelijk was door middel der ozonisatie drinkwater van daarin aanwezige ziektekiemen te ontdoen. De uitslag van dit onderzoek was vrij gunstig, mits het water slechts weinig organische stof bevatte. Maar de toepassing dezer veelbelovende uitvinding op groote schaal voldeed niet in de praktijk. O. heeft een prikkelende werking op het slijmvlies der bronchiën, in ozonrijke lucht wordt de ademhaling sneller, de afscheiding van slijm sterker; dikwijls ziet men er bronchitis en zelfs longontsteking door optreden. Tegenover de roode bloedlichaampjes verhoudt O. zich niet anders dan gewone zuurstof. Men heeft O. ook toegepast bij de behandeling van kinkhoest. O. heeft een eigenaardigen sterken reuk, waaraan het zijn naam te danken heeft.
