Lien of Splen, een klierachtig, zeer vaatrijk orgaan, zonder uitvoergang, roodviolet gekleurd, gelegen in de linkerzijde der buikholte, tusschen middenrif, dikken darm, linker bijnier en maag; de M. heeft de grootte van een vuist en den vorm van een koffieboon; in een inkerving (hilus lienalis) treden de vaten de M. in en uit; behalve op deze plaats is de M. overal met buikvlies bekleed; zij is door verschillende banden aan de maag en het middenrif verbonden. De M. bestaat uit een weeke brijachtige stof (pulpa), doorweven met een groot aantal bindweefseltusschenschotten met fijn vertakte water- en bloedvaten en een aantal zenuwen.
De functie van de M. is de volgende. In de M. worden witte bloedbolletjes (leucocyten), misschien ook roode, gevormd. Verder gaan in de milt zoowel roode als witte bloedlichaampjes te gronde. Zij produceert verschillende voor de spijsvertering noodige stoffen.Ziekten der milt. Een uitsluitende aandoening der milt, zonder dat gelijktijdig het geheele lichaam ziek is, komt zeer zelden voor. Daarentegen is het lijden van dit orgaan dikwijls een belangrijk verschijnsel ter herkenning van een algemeene ziekte. Van algemeene bekendheid is de zoogenaamde miltsteek, een stekende pijn in de milt, die optreedt na groote inspanning, hard loopen, bij stoelverstopping, soms ook bij het uitblijven van de menstruatie, en die het gevolg is van overvulling van het orgaan met bloed.
De hoogste graden bereikt de zwelling der M. bij de witbloedigheid (leucaemie) en ook wel bij chronische malaria; bij eerstgenoemde ziekte kan het gewicht der milt het vijftigvoudige van het normale worden, en het komt niet zelden voor dat dit orgaan naar onder tot de verbinding der schaambeenderen reikt en het grootste deel der buikholte inneemt. De vergrooting der milt maakt zich in de meeste gevallen kenbaar door stekende of doffe pijnen in de linkerzijde, veroorzaakt door de rekking van de miltkapsel. Bij de meeste acute infectieziekten treedt eveneens vergrooting der M. op, maar in veel mindere mate; daarenboven blijft het orgaan hierbij zacht, terwijl het in beide bovengenoemde gevallen meestal hard is.
Nog is te noemen de zwerf- of wandelmilt, welke evenals de wandelnier en -lever voorkomt bij algemeene verzakking der buikingewanden (enteroptose) en in sommige gevallen ook wel door sterk inrijgen veroorzaakt wordt. Bij deze afwijking kan de milt door een operatie weer vastgelegd, of door een passenden buikband opgehouden worden.
De behandeling van Miltzwelling valt samen met die van de algemeene ziekte, die de oorzaak ervan is. Bij steken in de milt tengevolge van tragen stoelgang, zijn lichte laxeermiddelen en lavementen aan te bevelen; ook bewijzen warme, vochtige omslagen over de geheele miltstreek dikwijls goede diensten. Bij slepende zwelling, tengevolge van hardnekkige malaria is dikwijls verandering van woonplaats en toediening van arsenicum doeltreffend.
