ontsteking der borstklieren of de zoogenaamde „zeere of zwerende borst”, kan wel op eiken leeftijd na een verwonding of kneuzing (slag, stoot) der borst ontstaan, doch komt het meest bij zoogende vrouwen voor en wel meestal ten gevolge van infectie van uit een onopgemerkt gebleven of verwaarloosde kloof in den tepel, begunstigd door ontleding van melkresten of speeksel van het kind, die daarin blijven liggen. Onvoldoende afvoer van het zog (zogstuwing) bevordert de aandoening.
Het gewone verloop is, dat de borst op een bepaalde plaats opzet, zeer pijnlijk (vooral voor aanraking of druk) is, en hard wordt; onder dikwijls zware koorts, rood worden der huid en hevig borende pijnen ontstaat dan een etterhaard (borstabsces), datten slotte in den regel naar buiten doorbreekt. De ontsteking kan echter ook van zelf teruggaan.
M. kan voorkomen worden door zorgvuldige reiniging der tepels en behandeling van eventueel bestaande kloven. Bij beginnende ontsteking worde de borst door een geschikt verband (suspensorium mammae) opgebonden en het zog regelmatig door een pomp ontledigd. Zoo noodig worden koude omslagen, ijsblaas, Priesnitz’sche verbanden, ook wel warme pappen aangewend. Zoodra de geneesheer de aanwezigheid van etter vermoedt, is een insnijding op de verdachte plaats noodzakelijk.
