De inhalatiebehandeling d.i. het inademen van dampen, werd, ofschoon op ruwe wijze, reeds lang in praktijk gebracht, zelfs onbeschaafde volken kennen haar. De Afrikaansche „Ganga” laat zijn zwarte patiënten bij de meest verschillende ziekten het hoofd boven heet water houden en dampen inademen.
Het is niet meer dan natuurlijk, dat men bij ziekten van de keel, de luchtpijpen en de longen, dus bij aandoeningen der luchtwegen, erop bedacht is geweest, het geneesmiddel onmiddellijk met het aangedane slijmvlies in aanraking te brengen en daarbij lag inademing in dampvorm het meest voor de hand. In lateren tijd zijn daarvoor allerlei toestellen uitgedacht. Waar men deze krijgen kan, bediene men er zich van, noodzakelijk zijn zij echter niet. Wanneer men een bakje met water of oplossing van een geneesmiddel aan het koken brengt, en de ontstane dampen door middel van een trechter of een buis naar den mond leidt, kan men op deze wijze evengoed inademen als met bijzondere toestellen.
Door sommigen wordt terecht ontkend, dat op deze wijze geneesmiddelen in de longen zouden komen, daar zij reeds vroeger zouden neerslaan.
Men kan bij het water verschillende geneesmiddelen voegen, die in ieder bepaald geval door den geneesheer moeten worden voorgeschreven. De inademingen moeten 2—3 maal daags plaats hebben en 5—15 minuten duren.
Men lette op het brandgevaar; het nut dezer inhalatie is niet groot, zoodat men een kind of volwassen zieke niet aan het risico te verbranden behoeft bloot te stellen.
