De uitwendige geslachtsorganen. Dit Latijnse woord wordt sedert het begin van de twintigste eeuw ook in ons taalgebied gebruikt, zij het in wetenschappelijke en-of medische teksten. Het is de meervoudsvorm van ‘pudendum’ (datgene waarvoor men zich moet schamen), dat is afgeleid van het werkwoord ‘pudere’ (zich schamen). Pudenda is een afwerende en bijna verontschuldigende benaming voor organen waarvan we al eeuwen geïndoctrineerd worden dat ze moeten worden geassocieerd met ontucht en vergrijpen.
In het Nederlands valt ‘schaamdelen*’ dezelfde twijfelachtige eer te beurt. En ook in het Duits heeft men het over ‘Schambein’ of ‘pubis’, ‘Schamglied’ (penis), ‘Schamlippen’, ‘Schamteile’ enzovoort. Alhoewel ‘pudenda’ technisch gesproken een uniseksterm is en perfect van toepassing kan zijn op zowel mannen als vrouwen, komt het in de praktijk eerder voor in de zin van vrouwelijke geslachtsdelen. De schaamlippen worden ‘labia pudendi’ genoemd, de schaamspleet de ‘rima pudendi’.
Daarna wat grapjes, mopjes en schertsjes, en een in het paars gehulde boeienkoning die ze met een oranje koord praktisch z’n ‘pudenda’ doodsnoeren, waarop de zaal, wat dacht je, in gieren uitbarst.
Gerrit Komrij: Horen, zien en zwijgen. 1977
