dof 2

betekenis & definitie

dof 2 zn. 'slag'
categorie: klankwoord

Vnnl. ick kreech ... een dof of duw 'ik kreeg ... een stoot of duw' [1622; WNT], dofjes krijgen 'klappen krijgen' [1641; WNT]; nnl. dof 'zachte vuistslag op de rug' [1911; WNT], West-Vlaams duffel, doef 'slag op de rug'.

Wrsch. een klanknabootsing.

Fri. dof 'stoot', Oost-Fries duf 'stoot'.

◆ doffen ww. (dial.) 'slaan, klappen geven'. Nnl. doffen [1904; WNT], frequentatief Vlaams doffelen 'kloppen, onophoudelijk iemand slaan'. Afleiding van dof. Alleen in Zuid-Nederlandse dialecten. Zie ook opdoffer en opdoffen. Ook Oost-Fries duffen 'stoten', düffeln, 'slaan, stoten', mhd. tüfteln, 'slaan, kloppen'; nzw. duva till 'een klap geven, slaan', duva på 'op z'n falie geven'.

Fries: dof