de grens tussen Nederland en België, zoals die na de Belgische opstand onder Willem I tot stand kwam, tussen 1839 en 1842. Dat de landsgrens op sommige plaatsen zo grillig is, is te danken aan de voorkeur die boeren, die ter plekke woonden, uitspraken voor Nederland of België.
De toenmalige landmeters keken in die tijd niet zo nauw en voor een kleine tegenprestatie waren zij best bereid de landsgrens voor de betrokkene op de meest voordelige manier af te laten buigen. Om de grenzen van het grondgebied van het Koninkrijk der Nederlanden op de juiste wijze aan te tonen werd het gehele gebied afgepaald met 388 gietijzeren en 356 hardstenen grenspalen. Tussen de Wouwse Plantage en Huijbergen is in 1843 een paal verdwenen, t.w. paal 246. Deze is onder het wegdek terecht gekomen en die plek staat nu nog bekend als ,.de verzonken paal". Er zijn ook grensonderbrekingen onder Baarle-Nassau-Hertog (zie aldaar en ook Enclaves).Tussen de grenspalen 214 en 215, over een afstand van ruim 35 km werd de grens niet afgepaald. In plaats daarvan werd van 5700 percelen grond afzonderlijk bepaald of deze tot Nederland of tot België zouden behoren.
Bron: C. de Ridder in blad v. d. Eleemk. kring Roosendaal en Nispen, no 7, 1985.