Onder het volk leven herinneringen aan W., die zonder naam of als waterduivel, boezehappert of wylde wrigge bekend waren of zijn, soms voorgesteld in mensengedaanten.
Zij verbleven in poelen, plassen, grachten, wielen en kolken en hadden het voorzien op voorbijgangers, spelende kinderen, bij ongeluk te water geraakte personen. Op tal van plaatsen weet men van de stem uit het water, die roept: ‘de tijd is er, maar de man is er nog niet’, waarop iemand nadert, die zich in het water stort en verdrinkt. Ook zonder enig bijgeloof gebruikt, om kinderen bij het water vandaan te houden: ‘Goed midden op de brug lopen, anders pakt de boezehappert je!’ zie Kinderschrik.
