Beschilderd houten bord, opgehangen in een kerk ter nagedachtenis aan een overledene. Na het overlijden van belangrijke personen, bijvoorbeeld van de borgheer of van een van de leden van zijn gezin, werd door de familie een rouwbord besteld, dat boven de entree van de borg werd geplaatst.
Na de rouwperiode werd het bord als blijvende herinnering aan de overledene in de kerk opgehangen. De oudste rouwborden zijn nog tamelijk sober en missen de overdaad aan doodssymboliek die we vaak tegenkomen op latere rouwborden. Tegen een dof-zwartgeschilderde achtergrond zijn de naam van de overledene, zijn/haar titels en de datum van overlijden te lezen. Behalve heraldische gegevens geven zeker de rijker vormgegeven rouwborden ook tal van doodssymbolen, zoals schedels en beenderen, te zien. Ook komen zandlopers, zeisen en omgekeerde brandende toortsen voor, symbolen die de kortheid van het leven uitdrukken.In totaal zijn in de provincie Groningen ruim zestig rouwborden aanwezig, waarvan ruim twintig uit de 17de eeuw en bijna veertig uit de 18de eeuw stammen. De twee oudste rouwborden (uit de 16de eeuw) hangen in de kerk van Helium. In de kerk van Pieterburen en in die van Stedum hangen nog twee rouwborden uit de 19de eeuw. Het grootste aantal rouwborden is te vinden in Zeerijp (elf stuks). Bijzonder fraaie rouwborden uit het begin van de 18de eeuw met gebeeldhouwde treurende kinderen aan de zijkanten sieren de kerkmuren van Midwolde (Wk).
Lit.: A. Pathuis, ‘Rouwborden in Ommelander kerken’, Publicaties Stichting Oude Groninger Kerken nr. 4 (1969) 49-78.
