Prehistorische cultuur (2700-2100 v.Chr.), waarvan de naam ontleend is aan een kenmerkend stuk aardewerk: een klokvormige beker. In Nederland is een onderscheid in een Veluwse traditie en een Noord-Nederlandse traditie, die als (epi-)maritiem wordt aangeduid.
Veluwse klokbekers zijn doorgaans fraai afgewerkt en hebben in hun volle ontwikkeling een decoratie die de hele pot bedekt. Maritieme klokbekers hebben afwisselend versierde en onversierde zones. Sporen van de klokbekercultuur zijn in Noord-Nederland zeer schaars. De leefwijze van de mensen van de klokbekercultuur zal grotendeels gelijk zijn geweest aan die van de trechterbekercultuur en de standvoetbekercultuur. Een probleem bij het onderzoek naar deze drie culturen zijn de nederzettingsterreinen. Opgravingen op terreinen waar scherven en vuurstenen voorwerpen van deze culturen zijn gevonden, hebben niet of nauwelijks duidelijke grondsporen opgeleverd.
Hoe de huizen of boerderijen uit die tijd waren geconstrueerd weten we dan ook niet. Evenals de standvoetbekercultuur had de klokbekercultuur de traditie van heuvelgraven. In 1919 groef Van Giffen bij Harenermolen een grafheuvel van de klokbekercultuur op. Uit het graf kwam een stenen polsbeschermer, typerend voor de klokbekercultuur, tevoorschijn.
