Deze benaming komt het eerst voor in het anonieme geschrift de corpore et sanguine Domini. Daar worden als voorstanders der leer, dat het lichaam des Heeren met de andere spijzen zich vermengt en als excrement (stercus) in de heimelijkheid wordt uitgeworpen, genoemd Rhabanus Maurus en Heribald van Auxerre.
Kardinaal Humbert noemde den monnik Nicetas Pectoratus, Stercoranistum perfidum. Van dezen tijd af dient de naam Stercoranisten om aan te duiden de aanhangers van de grof-zinnelijke opvatting van het Heilig Avondmaal (Kapernaïtisch).
Dezen scheldnaam gaven enkele Gereformeerden later aan hun Luthersche tegenstanders. C.
M. Pfaff, De Slerconistis mediae aevi tam latinis et graecis (1750).
