is een door bemiddeling van het Fransch tot ons gekomen vervorming van het Latijnsche scarabaeus, dat weer teruggaat op het Grieksche skarabos, een algemeene benaming voor kevers of torren, de bekende schildvleugelige insecten. In de archeologie wordt hiermede meer in het bijzonder de mestkever aangeduid, die door de oude Egyptenaren als heilig dier werd vereerd.
Hij werd dan ook gebruikt als afweermiddel tegen hekserij en daaruit voortkomende ziekten. Zoo werd hij als vanzelf attribuut van het leven en de onsterfelijkheid.
Hieruit ontwikkelde zich de gewoonte om aan de gestorvenen kunst-skarabeeën mede te geven. Deze werden gemaakt van leem of glas, ivoor of hout, cornalijn of onyx.
Op de platte onderkant van zulk een skarabee werden hiërogliefen of figuren aangebracht. Dergelijke skarabeeën, maar nu met zegenwenschen, gaf men gaarne aan de levenden op nieuwjaarsdag.
Vanhier naar de z.g.n. herinnerings-skarabeeën was natuurlijk slechts één stap. Dergelijke kennen we b.v. uit den tijd van Amenhotep 111 (1411-1375).Overal waar primaire of secundaire Egyptische invloeden hebben gewerkt, vinden we skarabeeën. Zoo treffen we ze dan aan in Palestina en Fenicië, ook op Cyprus, Sicilië en Sardinië en niet minder in Carthago en haar kolonies.
