Het gewone betaalmiddel was in Israël het zilver en de muntstandaard was de sikkel. Waren nu in vele gevallen de zilverstukken allicht van een bepaalde grootte en een bepaalden vorm, zij moesten echter bij betaling worden nagewogen, omdat alle waarmerk van staatswege ontbrak.
Eerst na de ballingschap kwam de mine (pond) voor zilvergeld en deze naast de gouden drachmen voor, hoewel het goud niet veel als betaalmiddel voorkwam. Van het gehalte van dit goud- en zilvergeld weten wij niets naders.
Omdat wij in den loop van Israëls geschiedenis achtereenvolgens drie muntsystemen aantreffen: een oud Fenicisch, een Babylonisch en naast deze beide later nog een Perzisch, is het niet al te gemakkelijk de muntwaarden precies te onderscheiden en te schatten. Uit politieke overwegingen keerde Simon de Maccabeër terug tot het Babylonische muntsysteem.
Eerst na 140 v. Chr. nam hij het recht een eigen munt te slaan.De naam sikkel beteekent gewicht; dat wijst op het oude gebruik het geld te wegen vóór dat men nog geslagen munt bezat. De sikkel nu was het kleinste, maar tevens ook het meest voorkomend geldstuk, het een zestigste deel van de mine. De verhouding is later een weinig gewijzigd als deze: het talent 60 mine; de mine 50 sikkels; de sikkel 2 bekas of 20 geras (Ez. 45 : 12). De gera was van koper. Naast den zilveren sikkel komt ook de gouden sikkel voor. De gouden sikkel was soms 10, en ook wel 15 zilveren sikkels waard.
De eerste berekening is de Fenicische, de andere de Babylonische. De zilveren sikkel van Simon den Maccabeër had de waarde van ongeveer f 1.50 en zijn gouden van ongeveer f 27. Een gouden mine was dan f 1350 waard en een talent f 81000. (Zie artikel Munten.)
