Het is bekend dat in het Jodendom onderscheiden wordt tusschen Sefardische en Aschkenasische Joden. Onder de Sefardische verstaat men de Spaansche en Porlugeesche Joden.
Hoogstwaarschijnlijk omdat Joodsche geleerden uitgemaakt hadden, dat Obadja: 20 „en de gevankelijk weggevoerden van dit heir der kinderen israëls, hetgeen der Kanaänieten was, tot Zarfath toe en de gevankelijk weggevoerden van Jeruzalem hetgeen in Sefarad is, zij zullen de steden van het Zuiden erfelijk bezitten” aangaf dat de gevankelijk weggevoerden van Jeruzalem in ■nso d. i. Spanje zouden komen.Da Costa zegt in zijn Israël en de volken-. „de naam van Sephardim (Spaanschen) wordt tot op dezen dag gevoerd door de afstammelingen van die talrijke Israëlietische geslachten, die ten jare 1492 uit Spanje, ten jare 1497 uit Portugal, na een belangrijk, dikwerf roemrijk verblijf van meer dan veertien eeuwen, onherroepelijk uitgedreven werden.” En Dr H. Graetz in zijn volkstümliche Geschichte der Jaden zegt Bnd 111 pag 124: „Die ebenso unkluge, wie unmenschliche Ausweisung der Juden aus der pyrenäischen Halbinsel, bildet nach manchen Seiten hin einen Wendepunkt in der Gesamtgeschichte des jüdischen Stammes. Sie war nicht bloss für die Verbannten, sondern auch für die Gesamtjudenheit von weitragenden, allerdings meistens trüben Folgen begleitet. Ihr Glanz war damit erloschen, ihr Stolz gedemütigt. Der Schmerz über dieses traurige Erlebnis durchdrang die Juden aller Länder, so weit sie Kunde davon hatten. Es war allen zu Mute, als wenn die Söhne Zions zum dritten Male in die Verbannung und in das Elend geschickt worden wären.
Mag es Einbildung oder Ueberhebung gewesen sein, dass die spanischen (sefardischen) Juden dem edelsten Stamme entsprossen seien, und dass sich unter ihnen Nachkommen des Königs David in gerader Linie befunden hätten; in den Augen sämtlicher Juden galten sie tatsächlich als die edelsten, als eine Art jüdischen Adels”. Terwijl deze Joodsche historieschrijver over „Sefardim” deze bemerking maakt: „Konventionell wurde in dieser Zeit das Wort Sepharad in der Bibel auf die ganze pyrenäische Halbinsel angewendet, so dass Sephardim oder Sefardim sämtliche Juden Spaniens, Kastilianer, Aragonesen, Leonesen, Navarresen und auch Portugiesen umfasst.” De Septuagint vertaalt het boven aangehaalde uit Obadja: scos Ecpoatha = zoover als Ephrathah en de Vulgaat vertaalt: quae in Bosphoro est.
Al is er zoo verschil over de plaats, voor de Joden staat vast, dat onder Sefardim de Joden van het Spaansche schiereiland begrepen zijn en die worden steeds als de adel van het verstrooide Jodendom beschouwd. Door deze Joden zijn ook talrijke geschriften in de Spaansche taal nagelaten. Zelfs de Thora was in de Spaansche taal overgezet. De uit Spanje en Portugal verdreven Joden, die met de Oranjes een belangrijke rol in onze geschiedenis vervuld hebben, staan bij ons bekend als de Portugeesche Joden, in onderscheiding van de Joden uit Polen, Rusland, Duitschland, die wij als de Hoog-Duitsche of Aschkenasim kennen. Nog steeds leven de Portugeesche en Hoog-Duitsche Joden gescheiden in den eeredienst. De Portugeesche Synagoge b.v. in Amsterdam heeft een ietwat andere lyturgie dan de Hoog-Duitsche en het Hebreeuwsch wordt anders uitgesproken.
Naar de uitspraak der Portugeesche Joden wordt aan onze Hoogescholen het Hebreeuwsch geleerd. Ofschoon er door de Opperrabbijnen op voortdurend nauwer contact, zoo mogelijk vereeniging, wordt aangedrongen, gevoelen de echte Sefardim zich nog steeds als de adel van het Jodendom. Zij hebben ook aparte begraafplaatsen. In de 17e eeuw, toen de Joden dan geduld werden in ons land, mochten de Sefardim ook andere beroepen uitoefenen dan de Aschkenasim, die alleen handel mochten drij ven in oude kleeren, oud huisraad e d.
De voorname families als: de Pinto, Curiel, Mendes da Costa e.a. zijn allen van de Sefardim en uit die Spaansch-Portugeesche verdrevenen zijn ook de groote schrijvers, dichters en staatslieden voortgekomen.
