Stadssyndicus te Straatsburg, overleden 1521, opende den bloeitijd der Duitsche satyre met zijn Narrenschip, een satyrische uitbeelding van de verwarde verhoudingen in staat en kerk en maatschappij. Overal waar de dichter zijn oog heen wendt, ziet hij dwaasheid.
Met name geeselt hij zonder sparen de hiërarchie, den clerus en het monnikendom. Anderzijds wil hij toch ook van de nieuwigheden der ketters niets weten.
En hij ergert zich aan den nood waarin het scheepje van Petrus verkeert. Zoo bleef hij halverwege staan, zijn tijd vooruit, en toch — een kind van zijn tijd.
