(Salad ed-din ; zuiverheid des geloof s) eigenlijk Jussuf, geboren 1137 gestorven 1193, stamde af uit een hoogbegaafd Kurdengeslacht, streed gelukkig in Egypte en regeerde daar onder Nureddin met bijna onbeperkt gezag. Hij maakte aan het khalifaat der Fatimiden een einde en stichtte de naar zijn vader genoemde Ejubidendynastie.
Na den dood van Nureddin kwam ook Syrië onder hem, later Mesopotamië. Door de vereeniging van Syrië en Egypte werd hij de gevaarlijkste strijder voor den Islam tegen het Christendom.
Door de trouweloosheid van Christelijke ridders verbitterd, versloeg hij de gezamenlijke riddersschap van Jeruzalem en Tripolis bij Hittin 1187 en nam Jeruzalem in bezit. Tyrus wederstond hem.
Het krijgsgeluk keerde. In zijn laatste levensjaren sloot hij vrede.
Saladijn was een bekwaam en dapper man, om zijn rechtvaardigheid hoog geacht, de schrik der Christenen (decimae Saladini), zooals Richard Leeuwenhart de schrik der Mohammedanen was. Saladijn was echter dikwerf grootmoedig jegens de Christenen.
