In 1701 had Mechitar reeds in stilte een congregatie gesticht van hen, die van een gelijke gezindheid waren als hij. In Modon bouwde een klooster.
Hij gaf aan dat klooster de regelen van den heiligen Antonius met enkele wijzigingen, ontleend aan Benedictus van Nursia. Nu wilde Mechitar missionarissen uitzenden.
De oorlog brak echter uit tusschen Venetië en Turkije. Mechitar vluchtte met zijn leerlingen naar Venetië, waar hij het eiland St.-Lazaro als geschenk ontving, om aldaar een klooster te bouwen.
Hij beleefde het nog, dat het nieuwe klooster gereed was. Mechitar stierf in 1749.
Mechitar en zijn volgelingen beoogden de geestelijke en godsdienstige verheffing der Armeniërs. Hij zelf leverde een Armenische Grammatica, een Armenisch Lexicon, vele commentaren en een volledige Bijbelvertaling.
De Mechitaristen zetten zijn werk voort. Wetenschappelijke studie was onder hen zeer in eere.
De bibliotheek van St.-Lazaro is buitengewoon rijk aan Armenische handschriften.
Uit de drukkerij van St.-Lazaro kwamen uitgaven van alle Armenische klassieken.
Daar werd ook gevonden het groote historische werk: Die Geschichte Armeniens von Erschaffung der Welt bis 1784 door Michael Tschamtschean (Venetië 1784—1786). Filialen van St.-Lazaro vond men weldra in vele landen van Europa.
Het meest beteekenende is in Weenen. De boekhandel te Weenen heeft tusschen 1830 en 1850 ongeveer 450.000 boeken naar Armenië gezonden.
Nog altoos is St.-Lazaro een voorname school voor Armenische taalstudie, litteratuur en geschiedenis. Eug.
Boré, St.-Lazare 1835.
