Hij was geboren in 1741 te Bisschofswerda en studeerde in Leipzig. In 1766 werd hij buitengewoon hoogleeraar te Leipzig, maar om zijn onzedelijk leven moest hij uit Leipzig vertrekken.
Nu werd hij professor in de filosofie te Erfurt en in 1771 professor in de theologie te Giessen. In 1775 werd hij directeur van een filantropische stichting in Marschlin (Graubünden).
Na 14 maanden daar geweest te zijn, werd hij generaal-superintendent en eerste predikant te Dürkheim. In 1778 werd hij daar wegens zijn beruchte geschriften (o. a.
Neuste Offenbarungen Gottes in Briefen und Erzählungen 1772—1775 en zijn vertaling van het Nieuwe Testament, welke zelfs bij Goethe geen genade kon vinden) verwijderd. Nu werd hij in 1779 aangesteld in Halle voor het onderwijs in de filosofie.
Zijn satyre op het Wöllnersche edict bracht hem in 1789 in de gevangenis. Hij schreef nog een levensbeschrijving van zichzelven en stierf in 1792 in Halle.Bahrdt had ontegenzeggelijk veel gaven, in het bijzonder gaven van welsprekendheid en gaven voor de pers; maar hij was het „enfant terrible” van de Aufklärung. Zijn leven was verre van onberispelijk en zijn verlichtingsideeën waren zeer radicaal. Hij toont ons een afschrikwekkend voorbeeld van verlating van Gods Woord. De voorvechter van de Aufklärung eindigde zijn beruchte leven als herbergier.
