Ook genoemd Alexandrinus Grammaticus, leefde omstreeks het begin der 6e eeuw. Hij was een leerling van Ammonius, en stond ten opzichte van de leer der Triniteit, de gedachte van drie goden voor, daar hij de goddelijke natuur en goddelijke zelfstandigheid (hypostase) vereenzelvigde.
Zijn geschrift over de eenheid Gods is nog voorkomend in uittreksels. Hij schreef verder apologetische werken over de eeuwigheid der wereld, en een commentaar op het Mosaische verhaal van de schepping der wereld.
In een geschrift over de opstanding, spreekt hij de gedachte uit, dat de lichamen naar materie en vorm geheel te niet gaan, en er geheel nieuwe lichamen geschapen worden.
