Iimbecillitas, debilitas mentis. Met deze drie woorden worden aangeduid verschillende graden van achterlijkheid van geest.
Zulke personen noemen we dan idioten, imbecillen of debielen. Men spreekt ook wel van aangeboren zwakzinnigheid, in tegenstelling met de verkregen zwakzinnigheid (dementie), die ontstaat door een geestesziekte, die de geestelijke vermogens in meerdere of mindere mate vernietigt.
Men is gewoon iemand, die achterlijk is, idioot te noemen, wanneer zijn geestelijke ontwikkeling blijft beneden een kind van 6 jaar; iemand is imbecil, wanneer zijn geestelijke ontwikkeling blijft staan op ’t peil van een schooljongen, en kan iemand op school nog wel tamelijk leeren maar ontwikkelt iemand zich daarna niet verder, dan hebben we iemand voor ons, die debiel (zwak van geest) is, De grenzen tusschen deze verschillende graden van zwakzinnigheid zijn natuurlijk niet scherp, evenmin als de grens tusschen debiel en dom. In sommige gevallen is de oorzaak der gebrekkige geestelijke ontwikkeling te zoeken in misvormingen der hersenen of in hersenziekten, die het kind in zijn prilste jeugd of zelfs vóór de geboorte reeds doormaakt; maar in vele gevallen kunnen we de oorzaak, waarom ouders een idioot kind krijgen, niet aangeven.
Zeker is wel, dat een kind niet alleen door een val op ’t hoofd achterlijk wordt. Dikwijls gaat achterlijkheid van geest samen met gebrekkige ontwikkeling van het lichaam, maar volstrekt niet altijd; zelfs zijn er onder de idioten, wier lichaam zoo harmonisch ontwikkeld was, dat ze als schoonheden in hun omgeving bekend waren.De laagst staande idioten staan in ontwikkeling verre beneden onze huisdieren; ze kunnen zelfs niet leeren loopen; ondanks dat hun zintuigen gezond zijn, nemen ze niets met bewustzijn waar; andere idioten leeren nog wel loopen en andere bewegingen, maar verder niets en zijn dan dikwijls zeer lastig door hun doellooze bewegingsdrang. Matige graden van idiotie worden dikwijls eerst opgemerkt, wanneer een kind op school komt, hoewel opmerkzame ouders vóór dien tijd reeds bespeurd hebben, dat het kind veel later heeft leeren spreken en zindelijk zijn, dan anderen. Onder de lichte vormen van achterlijkheid treffen we dikwijls personen aan, wier kennis vrij voldoende is voor hun leeftijd, maar die mislukken als ze in het leven op hun eigen beenen moeten staan; natuurlijk kunnen zulke personen in een ondergeschikte positie onder goede leiding nog bruikbare leden der maatschappij worden. Dikwijls is het niet gemakkelijk uit te maken of een kind of een volwassene achterlijk is; men moet zoo iemand dan vergelijken met een persoon van denzelfden leeftijd en die onder dezelfde omstandigheden opgroeit of is opgegroeid: iemand uit hoogere kringen en aan wiens opvoeding alles is ten koste gelegd, zal vrij wat achterlijk kunnen zijn en toch veel meer kennis kunnen bezitten (van vreemde talen, b.v.) dan een boerenjongen met een goed verstand. Iemand die achterlijk van geest is, blijft zijn leven lang natuurlijk achterlijk; in sommige gevallen treedt op verderen leeftijd een versuffing in, en bij anderen vinden we later allerlei verschijnselen van geestesstoornis, als b.v. onrust, hoogheidswaan enz. Achterlijke kinderen moeten ’t liefst in afzonderlijke inrichtingen worden opgevoed, waar men aan velen nog iets leeren kan, en waar de laagststaande en de onmaatschappelijke idioten op een doelmatige manier verzorgd kunnen worden.
