is een van de oudste bisschoppen van Rome, regeerde van 236—250, viel als offer in de vervolging van Decius, en werd begraven in de z.g. Pauscrypte van de catacombe van Calixtus.
Zijn in de Grieksche taal gesteld grafschrift is gevonden, een latere hand heeft er twee Grieksche letters, de afkorting van martelaar, aan toegevoegd. Over Fabianus worden ons door de kerkvaders verschillende mededeelingen gedaan, waarvan de meeste — zooals b.v. het verhaal, dat bij de keuze van een nieuwen bisschop van Rome een duif Fabianus als zoodanig zou hebben aangewezen — het karakter van sagen dragen.
Reeds dat wijst er echter op, evenals het feit, dat de naam Fabianus tot ver in het Oosten met eere werd genoemd, dat hij een man van beteekenis is geweest. Vergelijkt men, wat we weten van den tijd vóór Fabianus’ regeering met berichten over den tijd na hem, dan zien we, dat in zijn dagen, zoowel de gnostiek als de kettersche gevoelens in zake de Christologie te Rome zijn overwonnen.
Een en ander kan niet zonder den arbeid van Fabianus tot stand zijn gekomen. Dan heeft Fabianus het aantal ambtsdragers uitgebreid.
Bij de zeven diakenen kwamen zeven sub-diakenen (die elk één der 14 districten van Rome kregen te verzorgen), en andere lagere geestelijken (lectores of voorlezers, exorcistae of duivelbanners, ostiarii of deurwachters, akolouthoi of bedienden van den bisschop, die met name voor lichten en wijn zorgden).
