Dat waren schrijftafels, die te zamen geslagen konden worden. In de eerste Christelijke kerk waren deze tafels prachtig uitgevoerd.
Op deze tafels werden de personen geschreven aan wie in het gebed bijzonder gedacht moest worden, zooals keizers, overheidsbeambten, bisschoppen, heiligen, martelaren, weldoeners der kerk enz. Die stierven werden gewoonlijk uit het boek der levenden in het boek der dooden overgeschreven.
Het was een groote eer, om op die tafelen geschreven te staan; maar het was ook een groote schande, als iemands naam doorgestreken werd. Dat geschiedde, als iemand zich aan ketterij schuldig maakte of aan een andere schrikkelijke zonde.
De opgeteekende namen werden in de godsdienstoefening voorgelezen en in het gebed ingesloten. Sinds de 12e eeuw komt dit gebruik in de Westersche kerk niet meer voor.
In de Grieksche en Armenische kerk bestaat die gewoonte nog altoos.
