Zoo werden in de oude Christelijke kerk de Woensdag en de Vrijdag genoemd, op welke dagen men tot ’s middags 3 uur vastte. Het leven van den Christen werd in die dagen dikwijls vergeleken met het leven der soldaten.
En, omdat deze geroepen waren om te waken op de hun toevertrouwde posten, meende men, dat ook de Christenen als krijgslieden in den dienst van Koning Jezus, op bijzondere dagen waken moesten. De Montanisten wilden deze oude gewoonte tot een bindenden regel maken.
Eerst verklaarde de kerk zich tegen dezen regel als bindend voor allen; maar later werd de oude gewoonte in de kerk toch tot wet verheven. In het Westen schreef men op Woensdag en Vrijdag het vasten voor.
De Oostersche kerk behield alleen het vasten op Vrijdag.
