(tragoedie), het treurspel, in haar naam (afgeleid van Grieksch: tragos, bok, en ode, zang) heenwijzend naar de satyrkoren der oude Dionysos-feesten, is door de groote dichters Aeschylos, Sophocles en Euripides de meest volkomen classieke dichtvorm geworden. In de tragedie wordt de mensch geteekend in zijn strijd tegen de hem vijandige invloeden en in zijn bezwijken door hun overmacht.
Dat tragische bereikt zijn hoogtepunt als de held onbewust zijn eigen val bewerkt, meenend zijn geluk te zullen vinden (Oedipus). De tragische figuur moet immer een ideëele figuur zijn: schuld in eigenlijken zin mag bij hem niet gevonden worden.
Bij den aanschouwer wordt, door het zien van dat lijden, dien ondergang, sympathie en medelijden gewekt en dat medelijden werkt louterend (dat louterend element is de katharsis) en voert alzoo op tot het ideëele. De literatuur van alle eeuwen kent de tragedie (Shakespeare, Vondel, Corneille, Racine, Goethe, Schiller, Ibsen) maar het karakter is met den tijd veranderd.
Het latere treurspel doet den mensch zien in zijn strijd tegen eigen hartstochten. Naar gelang van de stof worden dan ook soorten onderscheiden (historische, burgerlijke treurspelen).
