Niet te verwarren met Antinomianen, is de naam van hen die zich stelden tegen de Neo-nomianen. Het woord is saamgesteld uit anti — tegen, neo = nieuw, en nomos = wet.
De Neo-nomiamen leerden, dat in het Evangelie voor de rechtvaardigmaking een nieuwe wet gegeven was, omdat Christus daarvoor de wet van het Oude Testament volbracht en dus afgeschaft heeft, en dat in het Nieuwe Testament, krachtens „de wet der genade”, geloof en bekeering geëischt werden om voor God rechtvaardig te worden. Christus heeft door zijn voldoening aan de wet van het Oude Verbond de zaligheid voor allen mogelijk gemaakt, maar zij wordt alleen het deel van hen, die de nieuwe wet van het Evangelie volbrengen door te gelooven en zich te bekeeren.
De Antineonomianen leeren daartegenover dat dit een wettische opvatting van het genadeverbond was, dat het een verkapt Pelagianisme was te stellen dat geloof en bekeering van ’s menschen zijde verdienende oorzaak zijner rechtvaardigmaking was, voorts dat de grond der rechtvaardigmaking alleen ligt in de toegerekende gerechtigheid van Christus, en eindelijk dat de zedewet van het Oude Testament eeuwig is, wijl in Gods natuur gegrond, door Christus volbracht, en voor de geloovigen als regel des levens gehandhaafd. De Antineonomianen bewaarden dus de zuiverheid van de leer der genade Gods en mogen allerminst met de Antinomianen vereenzelvigd worden, gelijk meermalen geschied is, want zij waren niet tegen de wet, zij handhaafden integendeel de zedewet des Ouden Testaments, maar zij waren tegen de wettische opvatting van het genadeverbond, alsof daarin een nieuwe wet, de wet des geloofs en der bekeering, gegeven was, om op grond daarvan door eigen werken gerechtvaardigd te worden.
